Het is weer even geleden maar het kwam weer terug in mijn herinnering omdat ik tegenwoordig mijn ring weer draag. Dit verhaal ging als volgt:
Ik doe mee met een avond mediamieke consulten. Nog steeds alles via zoom, vanwege het bekende virus. Ik zit achter mijn computer en kijk naar het scherm met nog andere gezichten, allemaal in blokjes weergegeven. Iets van 14 mensen allemaal in hun eigen bubbel, hun eigen huiskamer, een eigen werkkamer of waar ergens ze een rustige plek hebben gevonden. Ikzelf zit in mijn atelier.
Ester Heb jij een ring van je zoon vraagt D mij opeens. D en L zijn mediums . Ik ken ze en heb ook een jaar les van ze gehad. Ik waardeer hen enorm. Het zijn ook echte lieverds. Maar dat terzijde.
Nee antwoord ik. Ik heb geen ring van mijn kind. Hij had geen ringen of iets. Ja een piercing. Die is met hem mee gegaan. En tattoos die zijn ook bij hem gebleven. Maar ringen of dat soort dingen, nee totaal niet. dat zeg ik overigens allemaal niet. Want ik heb geleerd dat je alleen maar ja en nee mag zeggen bij een mediamiek consult. Niks invullen voor die ander. Ik zeg dus alleen nee geen ring.
Oh zegt ze weer, ik dacht toch echt dat ik bij jou moest zijn en dat ik hier je zoon heb. He jammer denk ik. Ik hoop altijd dat mijn zoon zich laat horen. Daar word ik namelijk immens blij van.
Dan vraagt D weer, is jouw zoon plotseling overleden? Ja dat klopt zeg ik. En dan opeens weet ik welke ring ze bedoeld. Dus zeg ik ja er is misschien wel een ring. Maar die was niet van mijn zoon. Die ring heb ik gekocht nadat mijn zoon is overleden. De ring heeft wel alles met hem te maken.
Mooi zegt ze, ik ben blij dat je er op terug komt. Ik dacht al dat ik hier jouw zoon heb. Ik weet dat jouw kind is overleden dus heb ik hem gevraagd mij iets te tonen dat ik niet weet. Hij laat mij een ring zien. Ze beschrijft de ring. Ja klopt zeg ik.
Kijk hier word ik nou zo blij van, Jas die zich meldt en dan iets laat zien van na zijn overlijden. Alsof hij dus met mij meekijkt. En nog steeds ziet wat ik doe. Best eng maar ook super fijn.
De ring, het is een roos. Een roos die ook mijn arm staat, onderdeel van de tattoo die ik na zijn overlijden heb laten zetten. De roos die ook symbool is voor Maria de moeder der moeders. En toen mijn kind overleed heb ik gebeden tot Maria, haar gevraagd, voor mijn kind te zorgen nu ik het niet meer kon. Over en over, zorg alsjeblieft voor mijn kind nu ik niet langer voor hem kan zorgen. Nu hij daar is waar ik niet kan zijn. En dat terwijl ik helemaal niet katholiek of zo ben. Maar toch, dat hij ergens is, is voor mij overduidelijk. Maar daar over een andere keer weer meer.
Voor vandaag ben ik blij. Mijn hart vult zich met liefde als mijn zoon zich laat horen en hij laat vertellen over de ring die hij klaarblijkelijk heeft gezien, heeft meegekregen. Hij ‘is’ nog altijd. Ik kan hem niet meer kwijtraken. En die wetenschap doet mij weer een stukje verder groeien, en zo groei ik langzaam uit mijn verdriet en krijg ik inspiratie om verder te gaan en weer kleur te geven aan dat dat voorbij komt.
