Dit ben ik
Niet altijd over rozen
Het leven gaat niet altijd over rozen, het mijne ook niet. Al eerder had ziekte mijn werkzame leven veranderd om vervolgens een opleiding aan een kunstacademie te volgen. Ik bleek als een vis in het water te midden van al die kunstzinnige opdrachten en ontdekkingen . Ik gaf daarna kunstlessen in mijn werkruimte en deed af en toe mee aan exposities. Alles voelde goed. Getrouwd, en moeder van twee prachtige zonen.
In de zomer van 2014 veranderde echter alles. Onverwacht overleed onze oudste zoon ten gevolge van een ongeluk. Hij was 25 jaar. Zijn overgaan veranderde het leven van mij en van mijn gezin totaal. Wij maakten kennis met een diepe rouw zo scherp en nauwelijks te dragen. Ik was de wanhoop nabij. Met behulp van een energetische coach en mijn geloof in dat mijn zoon niet ‘weg’ was, kwam ik langzaam overeind. (mijn gezin overigens ook)
Ik leerde dat mijn oudste kind nog ‘ergens’ is, dat hij nog altijd deel uitmaakt van mijn leven, dat ik de tekenen uit zijn dimensie kan leren herkennen, dat mediumschap over troost en liefde gaat, dat ook dit te leren is, dat liefde alles overstijgt, zelfs verdriet. En ik leerde vooral dat ik verder wil in dit leven en niet alleen een verdrietige moeder wil zijn voor mijn andere zoon. Uiteindelijk voor mijn beide zonen, waar ze ook zijn. En ik leerde opnieuw dat je alles zelf vorm moet geven.
Schrijven, ik kon er niet meer mee ophouden
Mijn beeldende kunst bleek mijn uitlaatklep. Daar was ik al mee vertrouwd. Het schrijven is toen pas begonnen. Al heel snel kwam ik bijna per ongeluk op een schrijfcursus terecht. Totaal onvoorbereid leerde ik herinneringen naar me toe te schrijven. En ik kon er niet meer mee op houden. Het maakte niet uit wat de opdracht ook was, ik schreef alles naar mij toe. Het autobiografisch schrijven waar ik me verder in verdiepte, is schrijven met je hart. Mijn pen volgde mijn hart. Je schrijft niet van je af, je schrijft juist alles naar je toe. In alles zat ik zelf, in alles zat mijn overleden kind, in alles zat mijn gezin, mijn leven. Ik leerde dat in het kleine het grote zit. In elke herinnering, in elke gedachte, in elk verhaal, zat een heel leven. Ik hoefde niet na te denken over de chronologische volgorde, het levensverhaal van a tot z. Al het geschrijf hoefde ook geen masterpiece te worden. Het bleek helend en fijn te zijn om te doen.
Het schrijven is een manier om rouw een vorm te geven. En eigenlijk gaat dit alles enkel over liefde en daarin huist de troost. Rouwen is houden van, ik begreep dit steeds meer en meer.
Schrijven doe ik nog steeds. Ik schrijf nog steeds alles naar mij toe. En hoe fijn is dat!, zonder dat het een boek of prachtige poëzie of iets hoeft te worden, hoeft te zijn. Schrijvend pelgrimeren. Kilometers schrijven, heerlijk. Het werkte helend. Verschillende cursussen en opleidingen heb ik gevolgd. Inmiddels heb ik me deze vorm van schrijven zo eigen gemaakt dat ik het in kan zetten in het werken met en voor anderen. Het is fantastisch gereedschap en is fijn er mee te mogen werken.
Vrijwilligerswerk voor Humanitas
In mijn eigen rouw heb ik ervaren dat het belangrijk is je verhaal blijvend te kunnen doen, ook als je omgeving er niet zo veel ruimte meer voor heeft, of er niet meer naar vraagt. Een luisterend oor blijft nodig. Dat is precies waarom ik een paar jaar gesprekspartner ben geweest namens Humanitas, rouw en verlies, en bij mensen thuis kwam om voornamelijk naar hen te luisteren en met hen te spreken over rouw en verlies. Het was een bijzondere ervaring om luisterend oor te mogen zijn, mooie gesprekken te mogen hebben met mensen die diep in rouw zijn. Humanitas gaf mij (en geeft nog altijd) mooie trainingen en intervisies om dit werk te kunnen doen.
Op dit moment ben ik al een tijdje namens Humanitas actief voor het nabestaanden café in Leiden, waar wij met een groep enthousiaste vrijwilligers verschillende thema’s rond rouw voorbereiden en waar we inmiddels vele bezoekers ontvangen.
Beeldende kunst
Ik werk nog altijd in het beeldende vak. Ik werk voornamelijk met eenvoudige druktechnieken en maak vaak combinaties met beeld en tekst. Af en toe exposeer ik nog. En natuurlijk schrijf ik en verzorg ik schrijfworkshops. En in sommige workshops, vooral die voor moeders van overleden kinderen, bouw ik simpele druktechnieken in. Gewoon omdat het heel fijn is om op eenvoudige wijze je kind te mogen ‘drukken’, het is dan alsof je hem of haar weer even vast kunt houden. Daarom houd ik dit beeldende stuk er in, het is belangrijk.
Ik houd enorm van kunst, vooral hedendaagse kunst heeft mijn voorkeur. Ik volg regelmatig lessen kunstgeschiedenis en bezoek met ongelooflijk veel plezier vaak musea, samen met mijn man of met een kunstminnende vriendin. Gelukkig kan ik dit ook weer, genieten van mooie dingen in het leven.
Wat kan ik nog meer vertellen
Verder houd ik van varen, vooral in Friesland, ben ik dol op de Waddeneilanden. Vind ik koken leuk en houd ik van lekker eten met mijn partner, gezin of vrienden, met een goed glas wijn. Geniet ik van een koffie of een drankje met mijn jongste zoon, bij hem eten of met hem naar het theater, allemaal fijn, en neem ik in mijn hart onze oudste zoon overal mee naar toe.
Ik woon in Nieuwkoop, heb een prettige werkruimte waar ik mijn workshops geef. Waar je welkom bent.
