HOME

Atelier Ester de Fijter

Autobiografisch schrijven wanneer je een overleden dierbare mist

Autobiografisch schrijven over rouw is schrijven over liefde, is schrijven over houden van. Het is schrijven over wat voor jou belangrijk is.

Schrijven over wat voor jou belangrijk is, is schrijven vanuit het hart over liefde, over herinneringen, over alles wat je bezig houdt, over dat wat er voor jou toe doet.

In mijn atelier is aandacht en ruimte voor schrijven bij rouw en verlies na het overlijden van een dierbare. Het is het verweven van die ander in je leven, over hoe je verder kunt. Het schrijven is helpend, helend, troostend en verrijkend en fijn om te doen. Want schrijven over rouw is eigenlijk schrijven over liefde, over houden van, over de verbinding die blijft bestaan, over het leven, over het mooie wat die ander je nalaat, want ja, dat is er ook.

Schrijven over rouw is schrijven over houden van, over de verbinding die blijft bestaan, over het mooie wat die ander je nalaat. Het is de ander dichtbij schrijven.

Autobiografisch schrijven is niet van je af schrijven, maar juist alles naar je toe schrijven. Je schrijft alles dichterbij, je schrijft daarmee jouw overleden dierbare dichterbij. Een van de rouwtaken (eigenlijk de laatste van zoals men het tegenwoordig ziet en misschien wel de meest uitdagende waar je voor staat), is het opnieuw leren genieten van de dingen in het leven en het bewaren van herinneringen. Maar hoe doe je dat? Schrijven helpt hierbij.

In dit schrijven zit altijd een cadeau verborgen, een verrassing, een nieuw inzicht, iets kostbaars om in je hart te sluiten. Je wordt er blij van en alleen dat al is fijn wanneer je die ander zo mist.

Waarom zou je schrijven.

Het beste kan ik het uitleggen aan de hand van waarom ik zelf ben gaan schrijven:

Mijn oudste zoon is onverwacht overleden in de zomer van 2014. Een ongeluk. Mijn wereld stortte in. Tegen een vriendin zei ik ‘straks weet ik niet meer hoe hij uit zijn auto stapte, kon ik maar foto’s maken van de beelden in mijn hoofd’. Zij keek mij aan en zei ‘je kunt het toch aan jezelf beschrijven’.

Een eyeopener. Nooit aan gedacht en dat terwijl ik ook beeldend bezig ben.

Ik ben een schrijfcursus gaan volgen en heb ervaren dat je herinneringen schrijvend kunt bewaren en verversen zonder dat je een schrijftalent hoeft te zijn. In alles schreef ik mijn overleden kind naar mij toe en daar werd ik blij van. Hij was dichtbij. Alsof hij er even was, naast me zat, alsof we weer even samen waren. Ik heb dit inmiddels ook vaak zien gebeuren bij anderen. En hoe mooi is dat!

Vele cursussen, schrijfkilometers en een opleiding tot schrijfcoach verder, weet ik dat deze vorm van schrijven helend werkt. Het brengt je altijd iets kostbaars. Het is altijd ontroerend en brengt die ander dichterbij. Er zit schoonheid en troost in. Het brengt kracht en nieuwe inzichten, het helpt je herinneringen bewaren en verversen. Het helpt je verder op weg wanneer je een overleden dierbare mist.

Zet jouw overleden dierbare weer in je agenda, daar word je immers blij van!

Wanneer je uit die eerste shock bent en weet dat je verder wilt, alle gesprekken wel hebt gehad maar nu worstelt met het ‘hoe dan’. Kom dan schrijven, kom ervaren hoe het je op weg kan helpen het leven weer op te pakken.

Dit schrijven is bovendien fijn om te doen en… zie het als een afspraak met jezelf en je overleden dierbare. Zet hem of haar weer een keer in je agenda. Hoe fijn is dat! Daar word je blij van!

Interesse? Of heb je vragen? Neem contact met mij op.

Reacties zijn gesloten.