Zondagmiddag, Museum Voorlinden. Ik sta voor een schilderij, ik zag deze al eerder. En weer opnieuw raakt dit schilderij mij. Het is een wit schilderij met als je goed kijkt de tekst ‘Imagine, you are standing here in front of me’. Het is van Rémy Zaugg. De tekst raakt me. Dat was al eerder zo. Ik denk aan jou, mijn lieve kind, aan waar je nu ergens bent in het ongeziene veld. Stel je voor dat je opeens zomaar voor me zou staan. Wat zou ik dan zeggen, wat zou ik doen. Je in mijn armen sluiten, huilend neervallen, als aan de grond genageld staan, stamelen of juist gillen. Ik zou zeggen je bent er weer waarop jij vast zou zeggen dat je nooit echt weg bent geweest.
De gedachten vliegen door mijn hoofd terwijl ik naar het schilderij kijk. Ik herinner mij jouw vraag over waar je blijft als je dood bent. Het is al lang geleden, meer dan 20 jaren, je zat nog op de basisschool, je vroeg het mij omdat mijn vader, jouw opa, plotseling was overleden.
Een mooie vraag, waar blijf je als je dood bent. Ik probeerde uit te leggen hoe ik dat zag. Oh zei jij, zoals Obi Wan in Star Wars. Ja zei ik zoals Obi Wan. Het was meteen duidelijk en goed voor jou.
Wij keken in die tijd naar Star Wars. Mijn kinderen waren (en zijn nog altijd) fan van de films, ik ook. Obi Wan gaat in een van de films dood. Maar op belangrijke momenten is hij aan de zijde van Luke Skywalker, als een vaag doorzichtige figuur, maar in alles aanwezig. Ik vond het mooi om mijn vader te zien als een soort Obi Wan. En ja, mijn vader verscheen als een Obi Wan, een half jaar na zijn overlijden. En ik had een gesprek met hem, troostend en verhelderend.
En nu door de tekst op dit schilderij hier voor mij, denk ik aan dat alles terug. Nu ben jij mijn lieve kind als een Obi Wan aan gene zijde en zie ik jou soms om mij heen. Hoe zou het zijn als je opeens voor me stond. Ik zou alleen maar stamelen dat ik nooit gestopt ben met van je te houden en dat mijn tranen zachtjes over mijn wangen zouden stromen. En jij, jij zou mij aantikken zoals van ouds en zeggen ‘Hey mam, heb je al gelachen vandaag’. Zoals je altijd deed.
Mooi hoe kunst mij aanraakt, hoe het herinneringen naar boven haalt, hoe het troost. Ja, je bent even terug, alsof je voor recht voor me staat.
Herken je dit , wil je zelf ook een keer aan de slag dit kan in mijn atelier.