Wanneer een dierbare overlijdt, kom je vaak in een doolhof van emoties terecht. Emoties die je leven overspoelen en een chaos veroorzaken. Herinneringen bewaren is dan extra belangrijk geworden. Je wilt immers niets vergeten.
Autobiografisch schrijven helpt je hierbij en heeft bovendien nog meer voordelen.
In de huidige visie omtent rouw is het bewaren van herinneringen zelfs een rouwtaak waar je voor staat. Dit omdat herinneringen je kunnen helpen het leven weer te omarmen, om verder te gaan.
In deze blog geef ik 7 redenen waarom autobiografisch schrijven helend werkt bij rouw. Ze zijn mede gebaseerd op mijn eigen ervaring en die van deelnemers die ik hierin begeleid.
Maar eerst nog even wat is autobiografisch schrijven eigenlijk.
Voor ik hier de redenen geef waarom autobiografisch schrijven helend werkt, leg ik heel kort uit wat autobiografisch schrijven is.
Autobiografisch schrijven wordt ook wel ‘intuïtief schrijven’ genoemd of ‘soul writing’. Het is schrijven over het eigen leven. Over dat wat er voor jou toe doet. Het is schrijven recht vanuit je hart. Je hoofd heeft daarmee vrijaf. Handig om te weten is dat onze herinneringen eigenlijk niet eens zo zeer in ons hoofd zitten maar veel meer in ons lichaam, in ons hart. Het is fijn ze daar al schrijvend op te halen.
Het mooie is, het hart kent de weg. Van te voren bedenken wat te schrijven is daarom niet aan de orde. Letten op de juiste spelling of woordkeus is ook niet van belang. Als schrijver volg je eenvoudigweg je pen. Je volgt eigenlijk dat wat je hart je vertelt.
Autobiografisch schrijven is ook niet zo zeer bedoeld om de dingen van je af te schrijven. Het is eerder dat je kostbaarheden weer naar je toe schrijft. Al schrijvend haal je juist dat wat belangrijk voor je is, dichterbij. Het komt weer naar je toe.
Vaak wordt gedacht dat je een heel boek moet schrijven. Dat hoeft zeker niet. In een enkele herinnering zit al een heel verhaal. Dat is al genoeg. In het kleine zit het grote. Hoe mooi is dat! Dit is heel kort gezegd wat autobiografisch schrijven is.
En dan nu de 7 redenen waarom schrijven helpt bij rouw.
7 redenen waarom autobiografisch schrijven helend werkt.
1. Je bewaart letterlijk je herinneringen.
Wanneer iemand overlijdt, wil je natuurlijk zoveel mogelijk herinneringen bewaren. Want herinneringen zijn belangrijk. Je wilt immers niets vergeten. Bovendien bieden zij vaak troost en kracht.
Het autobiografisch schrijven is een waardevolle manier om al die kostbare herinneringen op een eenvoudige manier te bewaren (en het is niet moeilijk, maar daar kom ik bij punt 5 op terug).
Het is herinneringen ophalen en aan het papier toevertrouwen om niets te hoeven vergeten! En het liefst met de hand geschreven want dat werkt het beste. En wanneer je direct in een mooi boekje of schriftje schrijft, blijven je herinneringen prachtig en veilig bewaard en zijn ze bovendien steeds weer terug te lezen wanneer je maar wilt. Zo krijg je een schatkist vol herinneringen die je nooit meer kwijt raakt.
In veel van mijn workshops krijgen deelnemers daadwerkelijk een boekje om in te schrijven. Daarmee wordt het ook echt tastbaar, iets kostbaars dat je met je mee kan nemen. En al verder schrijvend vul je op die manier steeds weer opnieuw je eigen schatkist.
2. Schrijven opent je geheugen.
Het mooie van schrijven is dat er al schrijvend nog meer herinneringen naar boven komen. Alsof je een luikje open doet.
Herinneringen die wat dieper liggen en waarvan je geen idee meer hebt dat ze er zijn, komen al schrijvend mee naar boven. Want schrijven opent je geheugen. Al schrijvend haal je ze op en ververs je deze momenten in je hoofd en hart. Ze komen als het ware in een nieuw laadje van je geheugen te liggen waar je er opeens weer bij kan. En zo vul je bovendien de eerder genoemde schatkist weer verder aan.
Het geeft je bovendien inzicht in het kostbare dat die ander jou heeft nagelaten, jou heeft gebracht in je leven. En precies daar haal je kracht en troost uit om verder te gaan.
3. Jouw overleden dierbare mag centraal staan.
In het schrijven over herinneringen mag jouw overleden dierbare centraal staan. Je hoeft je nergens af te vragen mag dit wel, kan dit wel. Er is niemand die nog zegt ‘ben je er nou nog mee bezig’ of ‘je moet het eens loslaten’. Alles mag, alles is goed.
Het gaat over jouw herinneringen, jouw leven, jouw dierbare(n), jouw verhaal en daarin staan jij en jouw overleden dierbare(n) centraal. Het is fijn er zo mee bezig te mogen zijn. Dat ervaar ik zelf en zie ik het ook gebeuren bij de mensen die mijn workshops bezoeken.
4. Het schrijven brengt overzicht en rust.
Alles is anders wanneer een dierbare overlijdt. Er ontstaat meestal chaos in je lijf, in je hart, in je leven, in alles.
Het autobiografisch schrijven werkt ook hierin helend want schrijven geeft overzicht. Omdat je schrijft vanuit je hart krijgt je hoofd even rust. Dat brengt, al is het maar voor even, ook rust in de rest van je lichaam. Juist in rouw is dat heel erg fijn.
Het schrijvend bewaren van herinneringen geeft ook rust omdat je weet dat je de belangrijke momenten niet meer kwijt hoeft te raken. Ze staan veilig op papier en zitten weer vooraan in de laadjes van je hart waar je er direct bij kan.
5. Het is niet moeilijk.
Autobiografisch schrijven is niet moeilijk en dat is fijn want in rouw kun je niet vaak nieuwe dingen aan.
Je hoeft geen schrijver te zijn want het gaat niet om techniek, niet om de juiste woordkeus, niet om het hele verhaal en of alles wel klopt. Er hoeft geen masterpiece geschreven te worden!
Je schrijft voor jezelf, over dat wat er voor jou toe doet!
Je zet eenvoudig je pen op papier en schrijft aan één stuk door, bijvoorbeeld vijf of tien minuten. Je hoeft daarbij niet te letten op grammatica, zinsopbouw en of het allemaal wel chronologisch klopt. Het enige dat telt, is dat het jouw eigen herinnering is. Jouw verhaal.
Je hoeft zelfs niet het hele verhaal van begin tot eind te vertellen. Bedenk dat in het kleine het grote zit. Je hoeft niet een hele cake te eten om te weten hoe één plakje proeft. In dat ene fragment, zit alles al, zit al een heel leven.
Ook fijn is dat je er verder niets voor nodig hebt. Pen en papier is alles.
Het liefst wel een mooi boekje om in te schrijven, zoals ik al in punt 1 zei. De kostbaarheden die geschreven worden verdienen een boekje. En in een boekje blijft het meteen mooi en veilig bewaard. En je kunt het later teruglezen. Je kunt het boekje kleuren zoals jij het wilt.
6. Het schrijven helpt praten.
De ervaring leert dat het niet voor iedereen even makkelijk is om over een overleden dierbare te praten, herinneringen op te halen, te delen, en te vertellen hoe het met je is.
Een omgeving die meestal ook niet weet wat te doen, er al lang niet meer naar vraagt of het er liever niet over heeft, werkt dan ook niet echt mee.
Het schrijven helpt je om makkelijker te praten over je overleden dierbare. Want door het schrijven zitten jouw herinneringen en belangrijke momenten weer vooraan in je geheugen. Je kunt er weer beter bij en er is meer overzicht. Dat maakt meteen dat je er makkelijker over kunt spreken.
Het voorlezen van geschreven stukken biedt ook vaak een mooie mogelijkheid om een gesprek te starten. En het vertellen over het schrijven op zich kan zelfs al een gesprek op gang brengen.
Wat ook zeker mooi is, is het met elkaar schrijven op speciale momenten, als ritueel of herdenking. Dat helpt je op weg om te delen met elkaar.
7. Je wordt er blij van!
Van schrijven word je blij! Dat durf ik te zeggen. Ik heb het zelf zo ervaren en zie het ook bij deelnemers aan mijn workshops.
Het schrijven brengt altijd onverwacht mooie momenten naar boven, het maakt daarmee soms zelfs nieuwe herinneringen en het zet zeker jouw dierbare weer centraal. Alles mag er zijn. Er zit altijd iets van onschatbare waarde in.
En omdat je niets van je af schrijft maar alles naar je toe schrijft, schrijf je als vanzelf je overleden dierbare dichterbij. En daar word je blij van! En precies dat brengt troost en kracht om mee verder te kunnen. Het zal je altijd verrijken.
Vragen of wil je er hulp bij hebben.
Ik kan niet genoeg benadrukken dat autobiografisch schrijven een prachtige vorm is om herinneringen te bewaren, om je overledene dierbare centraal te zetten, daar mee bezig te mogen zijn, gesprekken te openen en inzicht te krijgen in hoe het gaat.
Heb je vragen over deze vorm van autobiografisch schrijven of zou je dit ook eens willen ervaren met hulp erbij en in de vertrouwdheid van een besloten groep? Neem gerust contact met mij op. Ik help je graag en geef ook workshops.
