Herinneringen pijnlijk of juist mooi en vol liefde
Het nabestaanden café afgelopen zondag, ik had dienst. Ik ben vrijwilliger bij dit café. Het thema was ‘als ik over jou vertel’. Het idee was warme en mooie herinneringen op te halen, te verversen, te delen. De inleidster van de middag gaf een voorzet met een mooie herinnering aan haar eigen vader.
In kleine groepjes van drie werd er die middag veel gedeeld.
Wat mij opviel was dat best veel bezoekers vertelden dat herinneringen ophalen moeilijk en zelfs pijnlijk is. Het gemis en verdriet komt er nog meer mee naar boven.
Dit is iets waar ik dan over na ga denken.
Ik kan het wel begrijpen maar ik weet ook dat juist in die prachtige herinneringen zoveel liefde zit, vandaar ook het gemis en het verdriet. Zonder liefde geen gemis. Iemand van wie niet houdt, mis je niet. Iemand waar je heel veel van houdt, mis je enorm en meer, zo simpel is dat.
Het viel me op, het werd veel genoemd, herinneringen zijn pijnlijk.
Waarom ervaar ik dat inmiddels zo anders, vroeg ik me zelf af.
Mijn oudste zoon overleed, en ja ook ik was ten einde raad. Radeloos, wanhopig, enkel verdriet. Hoe komt het dan dat ik als ik nu aan hem denk, blij word van hem.
Natuurlijk door de inmiddels ‘gevleugelde woorden’ van een van zijn vrienden, die mij ooit zei ”als ik aan hem denk word ik nu juist zo blij van hem’. Dat, dacht ik toen, wil ik ook. Hij zei er nog bij dat hij dacht dat ik dat ook kon. En hij heeft gelijk gekregen. Het is inderdaad zo, als ik aan mijn overleden zoon denk word ik blij van hem. Hoe dan?
Natuurlijk ook door mijn mediumschap-lessen, ik heb geleerd dat mijn kind niet weg is, hij is niet meer fysiek hier, maar hij is.
Ik heb geleerd dat hij mij veel heeft gebracht in het leven samen hier, en nog altijd brengt van waaruit hij nu is.
En dat alles heb ik al schrijvend vorm gegeven. Ik ben gaan schrijven, cursus na cursus, opleiding en trainingen. Autobiografisch schrijven. Zo fijn, het is schrijven vanuit mijn hart en het hoeft geen masterpiece te worden. In het autobiografisch schrijven schrijf je voor jezelf en alles is goed. Je pen volgt je hart. Hoe heerlijk is dat.
Ik ervaar weer dat deze vorm van schrijven mij heeft geholpen herinneringen te bewaren, te verzamelen. En nu kan ik ze als dierbaar, warm en mooi ervaren, om blij van te worden. Ik kan herinneringen en meer bewaren, verversen, beleven, delen. Een schatkist vol.
De pijn van het herinneren die ik zie bij de bezoekers van het nabestaanden café is bij mij verdwenen. Er is enkel liefde voelbaar en daar ben ik dankbaar voor. Ja het was hard werken, dat heb ik zeker gedaan. Het schrijven heeft me er bij geholpen. Ik heb mijzelf geholpen door te gaan schrijven, dat zou je ook kunnen zeggen.
Als ik terug denk aan afgelopen zondagmiddag het nabestaanden cafe dan begrijp ik dat mensen in rouw denken dat herinneringen pijn doen, maar als je ze opschrijft, terugleest, herleest en nog een en nog keer, dan word je er blij van. Want er schuilt schoonheid en liefde in en die brengen troost. Echt. En zoals we altijd zeggen bij het autobiografisch schrijven: in het kleine zit het grote. 1 herinnering vertelt ook al een heel verhaal. Vaak vol schoonheid en liefde.
Heb je zin om een keer te komen schrijven, laat het me weten.