Na het overlijden van mijn oudste zoon zette ik vaak een biertje voor hem op tafel. Het biertje bleef altijd onaangeroerd want niemand durfde het op te drinken. Het biertje eindigde in de gootsteen. Een leeg gevoel, een lege plek, een leeg bierglas wat niet echt leeg ging. De leegte was pijnlijk voelbaar.
Tot ik ging leren dat mijn kind nog altijd ‘aanwezig’ was, maar dan anders dan we gewend waren. Dat het biertje niet nodig was om zijn energie te voelen en zijn ‘zijn’ te ervaren. Hij liet toch wel van zich horen. In het begin gingen lampen knipperen als zijn vrienden er waren. Vele malen ging hier spontaan de radio aan met bijzondere muziek. Een vaas ging plotsklaps uit het niets knallend kapot toen het Nederlands elftal eens slecht speelde, mijn zoon liet zich ‘horen’.
Het vertrouwen in dat hij nog bij ons is maar dan anders, groeide. De lege plek aan tafel werd minder beladen, ook voor de rest van mijn gezin en voor zijn vrienden. En soms, heel soms, is het alsof de deur openzwaait en hij binnenstapt, voor even. Alsof hij mij weer even aantikt. Voor ik het helemaal goed en wel in de gaten heb, lijkt het te zijn opgelost. Het komt onverwacht en geeft een trilling van binnen die anders is dan al het andere.
Het is kenbaar toch? Want ik ben natuurlijk niet de enige die zo een ervaring heeft. Ook van anderen heb ik dit soort verhalen gehoord.
Soms wordt er wel eens gezegd dat liefde zijn adres is kwijt geraakt na het overlijden van een dierbare en dat veel rouwende mensen dan niet meer weten waar ze met hun liefde naar toe moeten, als die ander er niet meer is. Zelf herken ik dit niet. Mijn liefde voor mijn zoon bleef en ging nog altijd rechtstreeks naar hem. Waar hij ook was. Dus ook na zijn overlijden. Ik heb er nooit aan getwijfeld maar ik begrijp de gedachtegang wel. Want meestal zoeken we degene die we zo missen in de lege plekken die zijn ontstaan, in een lege kinderkamer, aan tafel, op het schoolplein, op het voetbalveld, in en om huis. Overal daar waar onze geliefden ooit waren maar nu niet meer zijn.
En zeg nou eerlijk, we hebben ook niet echt geleerd te kijken naar waar ze nu wel zijn. We weten soms (nog) niet dat onze liefde nog altijd wordt ontvangen door diegene die we zo missen. We beseffen niet altijd direct dat de verbinding is blijven bestaan, laat staan dat we die nog kunnen voelen of ervaren.
Je blik anders richten, alsof je een andere antenne uitschuift.
Vooropgesteld dat alles goed is, dat in rouw ieder zijn eigen pad volgt, is je blik anders richten ook een mogelijkheid. Alsof je een antenne uitschuift die een nieuwe zender ontvangt, op de frequentie van jouw overleden dierbaren. Natuurlijk weet ik ook, voor sommige mensen geldt dood is dood, en weg is weg. Voor mij persoonlijk is dit zeker niet zo.
Zelf heb ik anders leren kijken en heb ik geleerd mijn antenne uit te schuiven. Mijn zoon ‘liet zich horen’ , ik kon er niet omheen. Hij was voelbaar dichtbij. Dwars door het onbeschrijflijke verdriet, kwam hij met tekenen naar ons toe. Ik leerde er op te vertrouwen dat onze verbinding was blijven bestaan. Dat ook onze overleden zoon nog bij ons was, en niet alleen in onze harten maar ook anders. Een nieuw contact werd en is het, dwars door alle dimensies heen.
Vertrouw
Natuurlijk vinden wij onze dierbaren terug in herinneringen maar misschien ook in wat er aan gekke dingen en onverklaarbare dingen gebeuren in ons leven na hun overlijden. Hoe vaak denken we het zal wel niet echt zijn, ik fantaseer, ik wil het ook zo graag, het kan niet waar zijn. Al die gedachtes komen voorbij. Veel mensen die ik heb gesproken over rouw komen met een verhaal waaruit de nabijheid van hun geliefde blijkt.
Hoe schuif je die antenne uit, hoe maak je contact
Het start eigenlijk met te beseffen of te geloven dat onze overleden dierbaren er nog zijn. Dat zij in een spirituele wereld zijn, in een andere dimensie, of in de hemel, of hoe je het zelf ook wilt noemen. En dat zij altijd om ons heen zijn en nog steeds in ons geïnteresseerd zijn. Het gaat hier natuurlijk om overledenen die je heel dierbaar zijn en die een belangrijke plek innemen in je leven. Om degene die je zo mist. Zoals in mijn eigen geval mijn overleden zoon.
Bedenk ook dat onze overledenen in een wereld van licht zijn, van liefde. Anders dan wij nabestaanden, wij zijn vaak in een wereld vol verdriet en gemis. Dat zijn verschillende golflengtes die elkaar niet makkelijk vinden. Het helpt daarom je juist te richten op de gelukkige en fijne momenten die je met die ander had. Dierbare herinneringen dus. (waarover je trouwens heel goed kunt schrijven, zie mijn andere blogs) Vanuit het gevoel van liefde en dankbaarheid, is het voor die ander makkelijker contact te maken met jou hier. Je komt dichterbij elkaars frequentie. Je kunt elkaar dus beter vinden.
In mijn eigen geval is het vaak juist in het hier en nu wanneer ik bezig ben of wanneer we het hebben over mooie herinneringen dat ik mijn zoon opeens dichtbij voel. Het is bijna altijd onverwachts. Het is er opeens. Maar ook als ik uitreik naar hem en hem vraag dichterbij te komen, komt er vaak iets langs van een lied, een tekst, iets onverwachts. Of een lichte aanraking die mij volledig vult met troost en liefde. Het gebeurt allemaal.
Belangrijk is ook dat je open bent voor wat er komt. Vindt niks gek, ontvang gewoon. Probeer het ook niet te begrijpen of met al je zintuigen te voelen, want wat er komt is vanuit een andere dimensie, is buiten alle zintuigen. Het is niet meer het gesprek wat je hier had, of het kopje koffie of biertje wat je samen dronk, (was dat allemaal maar) nee, het is anders, meer het gevoel, een diep weten misschien wel. En altijd magisch en om blij van te worden. Het is de verbinding die is blijven bestaan. Liefde die nog altijd zijn weg weet te vinden.
Dus wat nou als er tekenen komen die onverklaarbaar zijn maar toch echt gebeuren en naar je toe komen. En wat nou als je die open durft te ontvangen. Zou dat niet een enorme troost brengen naast het gemis dat blijft! Zou dat niet duidelijk maken dat de verbinding is blijven bestaan. Verdiept kan worden, nieuw en anders dan we kennen. En dat onze liefde nog altijd uit kan gaan naar die ander en ontvangen wordt. Het zou troost en licht brengen.
Schrijf het op
Als schrijfcoach zeg ik natuurlijk schrijf hierover! Schrijf alle ‘vreemde’ gebeurtenissen eens op en sta versteld van wat er dan is. Het brengt die ander op een nieuwe manier dichterbij. En daar word je blij van.
Schrijven over deze ervaringen helpt je bovendien het te bewaren. Want ook deze ervaringen zijn waardevol. Het zijn haast nieuwe ‘belevenissen’ met je overleden dierbare. Die ander weer even heel dichtbij in het hier en nu. Het brengt troost en geeft kracht. Het is je blik ook eens anders richten, je antenne uitschuiven en durven te ontvangen.
Wil je hulp bij het schrijven, of samen schrijven in een groep, laat het me weten. Heb je mooie verhalen, vertel ze me ook. Graag.