Je kind meenemen in je dagdagelijkse bestaan, ook wanneer je kind is overleden.
Overeind blijven, ook na jaren, wanneer niemand je nog vraagt hoe het met je gaat.
Weten hoe je het gesprek ook over jouw overleden kind kunt laten gaan.
Spelen met zijn of haar naam en niet meer zo van slag raken als die naam onverwacht voorbij komt.
Niet meer in de stress schieten over de vraag ‘hoeveel kinderen heb jij eigenlijk?’ Laat je nog steeds je antwoord afhangen van de situatie? Wil je dit zo houden of wil je gewoon vrij kunnen spreken over je kinderen.
Het diepe contact met je overleden kind blijven ervaren, telkens weer.
Hem of haar meenemen op je boodschappenlijstje en samen beslissen of je wel of niet die chocoladeletter zal kopen, zijn of haar letter!
Samen eens lachen.
Het allerbelangrijkste is dat je je overleden kind mee kunt blijven nemen in je dagdagelijkse bestaan. Want hij of zij is nog altijd deel van jou, van jouw leven. Geef daar vorm aan, vind de manier om er over te spreken, te lachen en te huilen zonder het gevoel te hebben je omgeving er mee lastig te vallen.
Waarom? Hierom!
In een training deed ik een oefening met een medecursist. Zij was net al ik een moeder van een overleden kind, een dochter, jong volwassen, net als mijn overleden zoon. Het was geen training voor ouders van overleden kinderen, wij zaten toevallig bij elkaar in dit traject. Toeval? Daar kun je verschillend over denken. Voor mij heeft de oefening, het gesprek met deze moeder, de richting bepaald in wat ik wil aanbieden.
In de oefening stelden wij elkaar enkel de vraag “hoe is het met je?’ Het was niet de bedoeling dat je als vragensteller andere vragen ging stellen of verder in zou gaan op de vraag. Enkel deze ene vraag stellen en deze nog eens herhalen als er geen antwoord meer kwam.
Wij begonnen moedig aan onze opdracht. De vrouw in kwestie vertelde dat het goed ging en viel vervolgens stil. Ik vroeg haar weer hoe het nu met haar ging. Of ze het mij nog een keer wilde vertellen en langzaam kwamen er steeds meer woorden en vooral andere woorden. Ik luisterde naar haar. Vroeg haar weer hoe het met haar ging. En toen kwamen de tranen. Ze vertelde dat haar dochter vijf jaar daarvoor was overleden en inmiddels niemand haar nog vroeg hoe het nu met haar ging. Zij was in tranen, ze wilde juist zo graag nog vertellen hoe het haar verging, hoe moeilijk het nog was, en hoe ze over haar dochter wilde vertellen, hoe ze haar dochter nog altijd zo mist, hoe ze haar dochter mee wil nemen in haar bestaan maar geen idee meer had hoe. Ze wilde haar omgeving er niet meer mee lastig vallen en zag niet meer hoe ze gemakkelijk het gesprek over haar dochter en haar zelf kon inbrengen. Telkens dacht ze, laat maar, terwijl ze het van binnen uitschreeuwde.
Haar verhaal raakte mij diep. Zichtbaar werd de pijn die door haar omgeving niet meer gezien werd maar door de haarzelf nog wel degelijk gevoeld werd. En daar is begonnen wat ik een ieder aanbied. Hulp om overeind te blijven als je kind is overleden, als na jaren niemand meer vraagt hoe het met je is. Als je niet meer ziet hoe je het gesprek ook over jouw overleden kind kunt laten gaan. Als je twijfelt welk antwoord je zult geven als mensen je vragen hoeveel kinderen je hebt. Als je in een kramp schiet als je de naam van je overleden kind ergens anders hoort, zoals in een film, op tv, in muziek en dat soort dingen.
De pijn blijft, maar je hoeft er niet in verstrikt te blijven. Het gemis is er, maar je kan je kind meenemen in het dagdagelijkse. Echt! En hoe fijn is dat! Heel fijn, kan ik je zeggen uit mijn eigen ervaring.
Als het al een paar jaar geleden is dat je kind is overleden vragen meestal niet veel mensen meer hoe het nu met je gaat. Maar ook al is het een aantal jaar geleden dat jouw kind is overleden, voor jou is het gemis er nog elke dag.
Als jij jouw verhaal wil vertellen en als jij wil ontdekken hoe verder te kunnen met dit gemis en die pijn, als je vorm wil geven aan alles wat is om ook de pijn draaglijk te maken dan heb ik heb twee mogelijkheden voor je:
- een workshop van 1 dagdeel, voor als je denkt, ik kan dit allemaal wel, maar vind het fijn er toch eens op een andere manier mee bezig te zijn en nieuwe input te krijgen
- een vijfdaagse, voor als je denkt er echt wel wat hulp bij te kunnen gebruiken.
Voor als je jouw verhaal wil vertellen, meer vorm wil geven aan dit grote gemis en wil leren hoe je jouw kind in je dagdagelijkse bestaan meeneemt en gewoon in kunt brengen in elk gesprek dat je voert, wanneer jij dit maar wil.