Workshop voor moeders van een overleden kind(eren).
Herken je dit?
Wanneer je kind is overleden staat je wereld opeens stil. Ongeacht hoeveel kinderen je hebt waar je zielsveel van houdt en hoeveel lieve mensen je verder nog om je heen hebt. Het is alsof je alles opnieuw moet leren. Je moet leren opnieuw het leven te omarmen en onderzoeken hoe je je overleden kind meeneemt in alles wat er is. Gaan ervaren hoe je hier aandacht voor mag vragen. Want je omgeving heeft het er al snel niet meer over. Je krijgt opmerkingen als ‘Ben je er nu nog mee bezig’ of ‘Het is nu al zo lang geleden, nu hoeven we het er niet meer over te hebben’, en meer van die vreselijke pijnlijke opmerkingen. We kennen ze allemaal. En dan mag je misschien nog blij zijn dat er opmerkingen gemaakt worden want er zijn ook mensen die helemaal niets meer zeggen. En dat doet soms nog meer pijn aan de pijn die er altijd is.
Het is zo belangrijk dat er aandacht mag blijven voor je overleden kind en voor hoe het met jou is hierin. Onze overleden kinderen maken deel uit van wie wij zijn als moeder, maken deel uit van ons leven, blijvend.
Het leven gaat door, gaat verder, dat klopt en dat is vaak moeilijk genoeg. Maar juist in dit verder gaande leven wil je je kinderen mee nemen, ook je overleden kind(eren). Blijvend!
Ik ben zelf zo een moeder van een overleden kind. Ik zie in mijn eigen leven, en bij andere moeders, dat het steeds weer hard werken is om aandacht te vragen ook voor je overleden kind. Voor jezelf, voor de verandering in je gezin en zonder dat het steeds een dramaverhaal is maar gewoon in het dappere geworstel om verder te kunnen.
Kort na het overlijden van mijn oudste zoon belandde ik zelf onverwacht in een schrijfcursus. Ik was bang dat ik op termijn zou vergeten hoe mijn zoon liep, hoe hij uit zijn auto stapte, hoe hij aan tafel zat, dat soort dingen. Kon ik maar foto’s maken van de beelden in mijn hoofd zei ik tegen een vriendin. Zij keek mij aan en zei je kunt het aan jezelf beschrijven. Een eyeopener! Zelf had ik het niet bedacht, zeker toen niet. Ik ben gaan schrijven, onverwacht, en ontdekte dat ik mijn herinneringen naar mij toe schreef, dat het helend was en dat er nog meer dierbaars naar boven kwam dat ik kon bewaren. Het hielp mij, het deed me goed. Het schrijven is niet meer opgehouden. Vele cursussen en opleiding volgden.
Hoop en troost, er is uiteindelijk weer meer dan alleen het verdriet, echt !
Er is hoop en troost te vinden. In jezelf, in je hart, in het geloof dat je kind nog altijd nabij is, (zo werkt het voor mij). Ik heb mij verdiept in mediumschap en ben nog altijd aan het leren hierin. Het is een feest en ik ervaar mijn overleden zoon dichtbij. In alles wat ik doe neem ik dit mee. Het is onderdeel van mijn geheel geworden en ik vind er liefde en troost in en een nieuw contact met mijn overleden zoon. Verder gaan, het is ook aandacht geven aan dat wat je zo bezig houdt en blijven vertellen, delen, schrijven. Het mag en is goed en helend. Jezelf opnieuw uitvinden en je pad vervolgen. Mijn ervaring: schrijven kan hier bij helpen.
Daarom speciaal voor moeders van overleden kinderen: 3 keer een dag-workshop in mijn atelier, het is schrijven en vormgeven aan dat wat is. Een verzorgde serie van 3 keer een dag. Het is inclusief koffie, thee, lunch (vegetarisch) en materiaal. En natuurlijk mijn aandachtige en bezielende begeleiding.
Het is schrijven over liefde, en schrijven met en aan je kind. Het is schrijven vanuit je hart, nadenken over wat te schrijven is daarom niet aan de orde. Je schrijft vanuit je hart, vanuit een ander bron. Het hoeft geen prachtige proza of poëzie te worden. Ook zo fijn. Het zijn drie dagen, eens in de maand, een seizoen lang, in het voorjaar en/of in het najaar. Het is vertellen, delen, huilen, vorm geven aan, schrijven over. Het is schrijven over liefde. Want rouw gaat uiteindelijk enkel over liefde. Daar zit ook meteen troost in. Het is schrijven en vorm geven aan dat alles. Het is inzicht krijgen in waar je staat en het is herinneringen schrijven om niets te vergeten en nog meer naar boven te toveren. Alles wat dierbaar is.
Het is autobiografisch schrijven en af en toe werken met vorm en kleur. Misschien zelfs met het silhouet van je kind. Ik help je op weg op dit pad. Ik ken dit pad zelf ook maar al te goed. I know, I’ve been there!
Vertellen, delen, praten, huilen, schrijven en drukken en geloven in dat onze kinderen nog altijd dichtbij zijn.
3 x eens in de maand op een zaterdag van 10.30 -15.30 u. Start in het voorjaar 2023: 25 maart, 22 april, 27 mei 2023. Jouw investering voor 3 zaterdagen is 295 euro inclusief koffie, thee, lunch en materiaal. Tijd en aandacht voor jou en voor je overleden kind. Het is werken in een kleine groep, er is plaats voor 4 deelneemsters.
Vind je zaterdag lastig, in overleg is er ook een groep op woensdag: op 22 maart, 19 april, 31 mei 2023.
En o ja, waarom zou je eigenlijk meedoen?
- Om herinneringen te schrijven en te bewaren. Om te ontdekken hoe je zelfs nog meer herinneringen naar boven kunt halen, meer nog dan je nu bedenkt.
- Om wat rust in je hoofd en hart te krijgen.
- Om aandacht te mogen hebben voor jou en je kind(eren).
- Omdat het zo fijn is hier mee bezig te mogen zijn.
- Omdat de pijn blijft (ook al gaat het leven verder) en dit van tijd tot tijd gewoon verzorging nodig heeft.
- Gewoon omdat je nog altijd van je kind houdt en je hier tijd en aandacht aan wilt geven.
- En ook, ik zeg het toch, omdat het zo fijn is om te doen en je er dus ook weer blij van wordt.
Daarom dus!
Interesse of vragen? Neem contact met mij op.