In mijn atelier is veel aandacht en ruimte voor schrijven bij rouw en verlies na het overlijden van een dierbare.
Wanneer een dierbare overlijdt, ben je vaak bang dat er een moment komt waarop je je niet alles meer kunt herinneren. Je zou foto’s van de beelden in je hoofd willen maken om alles vast te leggen, vast te houden. Dat gaat helaas niet. Maar…. je kunt de beelden en de herinneringen wel aan jezelf beschrijven. en herinneringen bewaren is belangrijk. Herinneringen brengen nog meer herinneringen met zich mee, meer nog dan je wist dat je ze had. Bovendien maken herinneringen weer nieuwe herinneringen door er over te schrijven en te vertellen.
Het allermooiste is dat je alles naar je toe schrijft, om in liefde te bewaren als kostbare schatten. Daarmee schrijf je jouw dierbare(n) dichterbij, nog dichterbij.
Waarom zou je meedoen?
Ik kan natuurlijk opsommen waarom je mee zou doen maar duidelijker is het misschien om het voorbeeld van mijzelf te geven.
Mijn oudste zoon is onverwacht overleden in de zomer van 2014. Een ongeluk. Mijn wereld stortte in. Tegen een vriendin zei ik ‘straks weet ik niet meer hoe hij uit zijn auto stapte, kon ik maar foto’s maken van de beelden in mijn hoofd’. Zij keek mij aan en zei ‘je kunt het toch aan jezelf beschrijven’.
Een eyeopener. Nooit aan gedacht. Voor ik het wist zat ik op een schrijfcursus en ontdekte dat ik alles naar mij toe kon schrijven. Vele cursussen later en schrijfkilometers en opleidingen verder, weet ik dat het werkt. Dat je herinneringen schrijvend kunt bewaren en verversen zonder dat je een schrijftalent hoeft te zijn. Hoe het werkt, kan ik je leren in de training ‘ik schrijf je dichtbij’.