Tijdens ons leven ontstaan vele herinneringen. Het lijkt er als vanzelfsprekend bij te horen. Pas als we iemand missen, worden herinneringen echt belangrijk. Zeker als iemand overlijdt wordt gezegd dat dat wat achterblijft de herinnering is. Herinneringen worden dan nog belangrijker.
In rouw kunnen herinneringen ook overweldigen. Het kan te veel zijn, zij kunnen je zelfs nog verdrietiger maken. Toch is het jammer om daarom herinneringen weg te duwen, er zit immers veel waarde in dat wat je samen beleefd hebt.
Wanneer we herinneringen weer toelaten, komen ze meer en meer tevoorschijn. Dan blijkt er bovendien nog meer waarde in die herinneringen te zitten, meer dan gedacht. Ik ken het zelf als moeder van een overleden kind maar al te goed.
Troost in herinneringen
In herinneringen zit troost. Want herinneringen herbergen vele momenten die met elkaar gedeeld zijn. Zij vertellen over een leven, kort of lang. Het zijn deze herinneringen van grote waarde die je wilt koesteren en bewaren om nooit meer kwijt te raken. In zulke herinneringen zit troost. Zij vertellen over de liefde die er was en nog altijd is. En juist deze liefde biedt troost.
Ik heb het zelf ervaren na het overlijden van mijn oudste zoon. Herinneringen deden pijn terwijl diezelfde herinneringen mij vervulden met liefde en dankbaarheid om wat we hadden samen. Ik bleek een schatkamer vol herinneringen te hebben waar ik in rond kon dolen en mooie momenten kon herbeleven. Het gaf mij troost.
Voorbeeld:
In mijn herinnering stap ik weer achter in de auto van mijn oudste zoon. Mijn jongste, zijn broer, zit naast hem. Sorry mam, zegt hij, dit moet even. En hij laat keiharde muziek horen aan zijn jongere broer. Ik tetter weg, waai ook ongeveer weg door de open ramen, het is warm weer vandaag. Ik onderga herrie en wind, prima, want wat ben ik gelukkig zo met mijn twee jongens. Stil zit ik op de achterbank te genieten. En nog altijd als het even niet gaat denk ik aan dit geluksmoment met mijn kinderen en voel ik de liefde mijn hart binnenstromen. Het troost mij.
Ik heb mijn overleden zoon schrijvend nog dichterbij gebracht. Ik heb herinneringen vastgelegd in vele boekjes, om te herlezen, om te bewaren, om te vertellen. Het is nog altijd fijn om te doen. Het brengt troost. En ik zie het als schrijfcoach ook bij anderen gebeuren.
Inzicht in wat die ander jou heeft gebracht
Naast troost bieden herinneringen ook inzicht in dat wat die ander heeft gebracht. In dat wat die ander jou heeft nagelaten. Bedenk eens dat ieder die in je leven ‘voorbij’ komt, of dat nou eventjes, langdurig, intens of oppervlakkig is, jou iets brengt. En dat jijzelf op jouw beurt iets toevoegt aan een ander leven. Wij wisselen met elkaar uit. Dat maakt het leven vaak de moeite waard.
Wat heeft die ander in jouw leven aangeraakt. En wat is er veranderd na zijn of haar overgaan, wat neem je mee.
Dit is mooi om eens bij stil te staan en het is terug te vinden in herinneringen. Wat als je dit waardevols kunt omarmen. Het maakt verdriet lichter, al is het maar voor even.
Voorbeeld:
Mijn overleden zoon was mijn eerstgeborene. Hij maakte mij moeder wat in mijn leven een enorme ommekeer bleek te zijn en bepalend werd voor wat ik wel en niet deed. Dat is tot op de dag van vandaag zo, ook nu hij niet langer hier is. Door wie hij was en in mijn leven nog altijd is, heeft hij mij geleerd wat houden van is. Hij leerde mij niet snel ergens iets van te vinden, hij leerde mij los te laten, hij leerde mij wat levenskracht is.
Elke dag vroeg hij mij of ik al gelachten had. Ik kwam er nooit mee weg. Als ik geen antwoord gaf, zei hij ik vroeg je wat. Als ik nee zei, vroeg hij waarom niet. Nu hij niet meer fysiek hier is, is zijn vraag mijn uitdaging geworden. Elke dag kan ik zeggen Ja, Jasper ik heb gelachen, of juist niet. In mijn hart hoor ik zijn antwoord en meteen zijn nieuwe vraag. Zo is hij altijd weer even daar. In positieve zin, buiten het verdriet om. Hij is nog altijd onderdeel van mijn leven.
Herinneringen roepen herinneringen op.
Het mooie van herinneringen is dat we er veel meer hebben dan we in eerste instantie denken.
Vaak merk je dat als je over jouw herinneringen vertelt (of meer nog als je hierover schrijft), dat die ene herinneringen onmiddellijk een volgende oproept. Het is eigenlijk het openen van je geheugen, zeker als je schrijft. Het is alsof er allerlei laadjes open gaan. Je ontdekt dat er veel meer herinneringen zijn dan je aanvankelijk dacht. En zo blijk je een schatkist vol waardevolle momenten van schoonheid te hebben die troost brengen en inzicht geven in dat wat die ander ons brengt en ons heeft nagelaten. Schrijven, met name het autobiografische schrijven of free writing, is een fijne manier om dit alles te ontdekken. Het hoeft geen heus boek te worden om de schoonheid van herinneringen te ervaren. Het is op een eenvoudige manier met je pen al die kostbaarheden zichtbaar maken, klaar om te bewaren en klaar om te vertellen.
Mooi toch!
