Beachvolleybal

In jouw ruimte

Door het net staar ik naar een enorme bak zand. Ik sta weer langs een lijn. Een nieuwe lijn.

Deze keer geen voetbalveld meer maar een indoor namaakstrand. Beachvolleybal.

Jij bent er niet meer bij, niet fysiek. Toch in alles ben je. Ik zie je vrienden. Ze zwaaien.

Ze zijn met vijf. Ze wisselen steeds door en staan voor. Fanatiek maar ook met een lach.

Opeens zie ik jou er tussen staan. Je springt hoog op om een bal te blokken.

Even later is jouw service aan de andere kant van het net onhoudbaar. Ik voel me trots.

Dit is mijn zoon. Je lacht naar me en dan, even plotseling als je er was, ben je weg en staan

enkel je vrienden nog in het veld. Ik voel me raar en ongemakkelijk. Ik hoor hier niet. Jij hoort

hier te zijn. Ik sta in jouw ruimte. Dit hoort jouw tijd te zijn, niet de mijne. En toch is het goed.

Het is jouw plek, ik zie je overal. Jij past hier, ik voel het. Door jouw vrienden ben ik uitgenodigd.

Ik haal hier vandaag een kleine stukje van jouw leven op. Alsof je er weer even bent.

Reacties zijn gesloten.